貪女色吞針欺僧侶 戕婦翁擁眾號天主 卻說盧循侵掠海濱,連年未已,雖前應桓玄招撫,受職永嘉太守,仍然未肯斂鋒。 見八十九回。 當時為劉裕堵擊,一再敗循,循棄去永嘉,浮海南走。 及裕起義討玄,循復轉寇南海,攻陷番禺,執住廣州刺史吳隱之,自稱平南將軍,攝廣州事,使姊夫徐道復往襲始興,掩入城中,把始興相阮腆之拘住,於是,循據廣州,道復據始興。 及安帝反正,得平逆黨,循亦未免畏忌,乃使人入貢晉廷,窺探虛實。 晉廷方欲休兵息民,無暇南討,因令循為廣州刺史,道復為始興相。 實屬不當。 循復貽劉裕益智粽,裕報以續命湯。 前琅琊內史王誕,時在廣州,為循所迫,令為平南長史。 誕因說循道:「誕未習戎旅,留此無用,不若遣誕北上。 誕與劉鎮軍素來友善,前去必蒙委任,倘與將軍交際,定當從中相助,仰答厚恩。 」循頗以為然,正要使誕啟行,忽接劉裕來書,令循釋還吳隱之。 循尚不肯從,誕復語循道:「將軍今留吳公,實非良策。 孫伯符即孫策。 豈不欲留華子魚?即華歆。 但一境不容二主,所以縱還,將軍獨未聞此義麼?」好口才。 循乃釋出隱之,使與誕同還建康。 裕因隱之既歸,得休便休,奈何忘卻阮腆之。 且暫時覊縻盧徐,容後再圖。 小子亦暫擱循事,到後再表。 且說後秦主姚興,自收納呂隆後,應八十八回。 聞西僧鳩摩羅什,道行甚高,也即遣人迎入,尊為國師,鳩摩羅什散見前文。 令居西明閣及逍遙園,翻譯佛經。 羅什博通經典,所有西域梵音,無不熟誦,及見關中通行諸佛書,多半錯謬,乃召集沙門僧睿僧肇等八百餘人,傳授奧旨,筆述經綸三百餘卷。 沙門慧睿,才識高明,嘗隨羅什傳寫,羅什每與慧睿詳論西方辭體,商榷異同,且云:「天竺國俗,甚重文制,大約以宮商聲韻,可入管弦,最為美善,所以臣民覲見國王,必有贊德經中偈頌等,語皆葉調,無不諧音。 惟因中土流傳,多非大乘教旨。 」因特撰實相論二卷,呈諸姚興。 興奉若神明,親率朝臣及沙門千餘人,肅容靜聽。 羅什登座談經,從容演講。 一日講了多時,忽下座白興道:「有二小兒登我肩上,致生慾障,不得不求禦婦人。 」興欣然道:「大師聰明超悟,海內無雙,若一旦入定,怎可使法種無嗣呢?」因即罷講還宮,撥遣宮女一人,使伴羅什住宿。 羅什一與交媾,果生二子,嗣是不住僧房,別立廨舍。 興敬禮不衰,優加供給,更撥女使十名,為充服役。 羅什得了眾女,索性肉身說法,與結大歡喜緣。 高僧亦如是耶。 僧徒等從旁艷羡,免不得互相效尤,作狹邪游。 羅什乃持出一鉢,召語僧徒道:「汝等能將鉢內貯物,取食淨盡,方可蓄養妻妾,否則不得效我。 」僧徒聽了,都向鉢中瞧著,不禁咋舌。 原來鉢中並非他物,乃是七大八小的繡花針,當下無人敢食,面面相覷。 羅什卻舉匕箝針,一一進食,好似食韭一般,到口便軟,自然熔化。 恐怕是遮眼術。 僧徒等不禁歎服,方纔斂跡,相戒淫游。 佛子佛孫,想已有許多傳出了。 後來,羅什居秦九年,年已七十有四,自覺不適,因口出三番神咒,令外國弟子傳誦,意圖自救。 偏是大命該絶,誦禱無靈,到了病危時候,與眾僧訣別,但言「傳譯諸經,俱系真旨,當使焚身以後,舌不燋爛」云云。 西俗向用火葬,故羅什留有此語。 羅什既死,姚興令在逍遙園中,依西域法,用火焚屍,薪滅形碎,唯舌尚存。 僧肇為作誄文,說得羅什非常神悟,共計有數千言。 小子不忍割愛,特節錄誄詞如下:先覺登遐,靈風緬邈,通仙潛凝,應真沖漠。 叢叢九流,是非競作,悠悠盲子,神根沈溺。 時無指南,誰識冥度?大人遠覺,幽懷獨悟。 沖恬靜默,抱此玄素,應期乘運,翔翼天路。 既曰應運,宜當時望,受生乘利,形標奇相。 襁褓俊遠,齠齔逸量,思不再經,悟不待匠。 投足八道,游神三向,玄根挺秀,宏音遠唱。 又以抗節,忽棄榮俗,從容道門,尊尚素樸。 有典斯尋,有妙斯錄,弘無自替,宗無擬族。 霜結如冰,神安如岳,外跡彌高,內朗彌足。 恢恢高韻,可模可因,愔愔沖懷,惟妙惟真。 靜以通玄,動以應人,言為世寶,默為時珍。 華風既立,二教亦賓,誰謂道消?玄化玄新。 自公之覺,道無不弘,靈風遐扇,逸響高騰。 廓茲大力,燃斯慧鐙,道音始唱,俗網以崩。 痴棍彌拔,上善彌增,人之寓俗,其徒無方。 統斯群有,紐茲頽,順以四恩,降以慧霜。 如彼維摩,跡參城坊,形雖圓應,神沖帝鄉。 來教雖妙,何足以臧?偉哉大人,振隆圓德。 標此名相,顯彼沖默,通以眾妙,約以玄則。 方隆般若,以應天北,如何運邅,幽裡冥克。 天路誰通?三途誰塞?嗚呼哀哉!至人無為,而無不為,擁網遐籠,長途遠覊。 純恩下釣,客旅上摛,恂恂善誘,肅肅風馳。 道能易俗,化能移時,奈何昊天,摧此靈規?至真既往,一道莫施,天人哀泣,悲慟靈祗。 嗚呼哀哉!公之雲亡,時維百六,道匠韜斤,梵輪摧軸。 朝陽頽景,瓊岳顛覆,宇宙晝昏,時喪道目。 哀哀蒼生,誰撫誰育?普天悲感,我增摧衄。 嗚呼哀哉!昔吾一時,曾游仁川,遵其餘波,纂承虛玄。 用之無窮,鑽之彌堅,躍日絶塵,思加數年。 微情未敘,已隨化遷,如何贖兮?貿之以千。 時無可待,命無可延,惟身惟人,靡憑靡緣,馳懷罔極,情悲昊天。 嗚呼哀哉!自從鳩摩羅什講經以後,尚有道恆道標道融曇無成等,具為羅什高徒廣傳佛法。 第267頁完,請繼續下一頁。喜歡 大作家 wreador.com 作品,請記得按讚、收藏及分享
音調
1.1
速度
-0.1
音量
0.9
語言
返回
螢幕關閉後,Chorme瀏覽器會中斷朗讀,
開車聆聽,不建議使用Chorme瀏覽器。