偉哉蘭生而芳,玉產而潔,陽葩熙冰,寒松負雪,莫邪挺鍔,天驥汗血,苟雲其雋,誰與比傑!是以高明倬茂,獨發奇秀,道率天真,不議世疚,煥乎若望舒耀景而焯群星,矯乎若翔鸞拊翼而逸宇宙也。 飛榮洛汭,擢穎山東,質清浮磬,聲若孤桐,琅琅其璞,岩岩其峰,通道居正,而以天下為公,方駕逸步,不以曲路期通。 是以張高弘悲,聲激柱落,清唱未和,而桑濮代作,雖有惠音,莫過《韶》《濩》;雖有騰鱗,終仆一壑。 嗚呼!大庭既邈,玄風悠緬,皇道不以智隆,上德不以仁顯。 三五親譽,其輒可仰而標;霸功雖逸,其涂可翼而闡,悲矣先生,何命之蹇!懷寶如玉,而生運之淺! 昔咎繇謨虞,呂尚歸昌,德協充符,乃應帝王。 夷吾相桓,漢登蕭張;草廬三顧,臭若蘭芳。 是以道隱則蠖屈,數感則鳳睹,若棲不擇木,翔非九五,雖曰玉折,雋才何補!夫心非死灰,智必存形,形托神用,故能全生。 奈何蘭膏,揚芳漢庭,摧景飈風,獨喪厥明。 悠悠太素,存亡一指,道來斯通,世往斯圮。 吾哀其生,未見其死,敢不敬弔,寄之淥水。 後以疾,征拜給事中,復領著作。 吳國內史虞潭為太伯立碑,闡制其文。 又作《揚都賦》,為世所重。 年五十四卒,謚曰貞,所著詩賦銘頌十捲行于世。 子肅之,亦有文藻著稱,歷給事中、相府記室、湘東太守。 太元中卒。 曹毗,字輔佐,譙國人也。 高祖休,魏大司馬。 父識,右軍將軍。 毗少好文籍,善屬詞賦。 郡察孝廉,除郎中,蔡謨舉為佐著作郎。 父憂去職。 服闋,遷句章令,征拜太學博士。 時桂陽張碩為神女杜蘭香所降,毗因以二篇詩嘲之,並續蘭香歌詩十篇,甚有文彩。 又著《揚都賦》,亞於庾闡。 累遷尚書郎、鎮軍大將軍從事中郎、下邳太守。 以名位不至,著《對儒》以自釋。 其辭曰: 或問曹子曰:“夫寶以含珍為貴,士以藏器為峻,麟以絶跡標奇,松以負霜稱雋,是以蘭生幽澗,玉輝于仞。 故子州浮滄瀾而龍蟠,吳季忽萬乘以解印,虞公潛崇岩以頤神,梁生適南越以保慎,固能全真養和,夷跡洞潤,陵冬揚芳,披雪獨振也。 “今少子睎冥風,弱挺秀容,奇以幼齡,翰披孺童。 吐辭則藻落楊班,抗心則志擬高鴻,味道則理貫莊肆,研妙則穎奪豪鋒。 固以騰廣莫而萋蒨,排素薄而青蔥者矣,何必以刑禮為己任,申韓為宏通!既登東觀,染史筆;又據太學,理儒功。 曾無玄韻淡泊,逸氣虛洞,養采幽翳,晦明蒙籠。 不追林棲之跡,不希抱鱗之龍,不營練真之術,不慕內聽之聰。 而處泛位以核物,扇塵教以自濛,負鹽車以顯能,飾一己以求恭。 退不居漆園之場,出不躡曾城之沖,游不踐綽約之室,諆不希騄駬之蹤;徒以區區之懷而整名目之典,覆蕢之量而塞北川之洪,檢名實于俄頃之間,定得失乎一管之鋒。 「子若謂我果是邪?則是不必以合俗。 子若雲俗果非邪?則俗非不可以苟從。 俗我紛以交爭,利害渾而彌重,何異執朽轡以禦逸駟,承勁風以握秋蓬,役恬性以充勞府,對群物以耦怨雙者乎?子不聞乎終軍之穎,賈生之才,拔奇山東,玉映漢台,可謂響播六合,聲駭嬰孩,而見毀絳灌之口,身離狼狽之災。 由此言之,名為實賓,福萌禍胎,朝敷榮華,夕歸塵埃,未若澄虛心于玄圃,廕瑤林于蓬萊,絶世事而雋黃綺,鼓滄川而浪龍鰓者矣。 蒙竊惑焉。 」 主人煥耳而笑,欣然而言曰:“夫兩儀既闢,陰陽汗浩,五才迭用,化生紛擾,萬類云云,孰測其兆!故不登閬風,安以瞻殊目之形?不步景宿,何以觀恢廓之表?是以迷粗者循一往之智,狷介者守一方之矯,豈知火林之蔚炎柯,冰津之擢陽草!故大人達觀,任化昏曉,出不極勞,處不巢皓,在儒亦儒,在道亦道,運屈則紆其清暉,時申則散其龍藻,此蓋員動之用舍,非尋常之所寶也。 「今三明互照,二氣載宣,玄教夕凝,朗風晨鮮,道以才暢,化隨理全。 故五典克明於百揆,虞音齊響於五弦,安期解褐于秀林,漁父擺鈎于長川。 如斯則化無不融,道無不延,風澄于俗,波清于川。 方將舞黃虯于慶雲,招儀鳳于靈山,流玉醴乎華闥,秀硃草于庭前。 何有違理之患,累真之嫌!子徒知辯其說而未測其源,明朝菌不可逾晦朔,蟪蛄無以觀大年,固非管翰之所述,聊敬對以終篇。 」 累遷至光祿勛,卒。 凡所著文筆十五卷,傳于世。 李充,字弘度,江夏人。 父矩,江州刺史。 充少孤,其父墓中柏樹嘗為盜賊所斫,充手刃之,由是知名。 善楷書,妙參鐘索,世咸重之。 闢丞相王導掾,轉記室參軍。 幼好刑名之學,深抑虛浮之士,嘗著《學箴》,稱: 第259頁完,請繼續下一頁。喜歡 大作家 wreador.com 作品,請記得按讚、收藏及分享
音調
1.1
速度
-0.1
音量
0.9
語言
返回
螢幕關閉後,Chorme瀏覽器會中斷朗讀,
開車聆聽,不建議使用Chorme瀏覽器。