自典午運開,旁求隱逸,譙元彥之杜絶人事,江思悛之嘯詠林藪,峻其貞白之軌,成其出塵之跡,雖不應其嘉招,亦足激其貪競。 今美其高尚之德,綴集於篇。 孫登,字公和,汲郡共人也。 無家屬,于郡北山為土窟居之,夏則編草為裳,冬則被發自覆。 好讀《易》,撫一絃琴,見者皆親樂之。 性無恚怒,人或投諸水中,欲觀其怒,登既出,便大笑。 時時遊人間,所經家或設衣食者,一無所辭,去皆捨棄。 嘗住宜陽山,有作炭人見之,知非常人,與語,登亦不應。 文帝聞之,使阮籍往觀,既見,與語,亦不應。 嵇康又從之遊三年,問其所圖,終不答,康每嘆息。 將別,謂曰:「先生竟無言乎?」登乃曰:「子識火乎?火生而有光,而不用其光,果在於用光。 人生而有才,而不用其才,而果在於用才。 故用光在乎得薪,所以保其耀;用才在乎識真,所以全其年。 今子才多識寡,難乎免于今之世矣!子無求乎?」康不能用,果遭非命,乃作《幽憤詩》曰:「昔慚柳下,今愧孫登。 」或謂登以魏晉去就,易生嫌疑,故或嘿者也。 竟不知所終。 董京,字威輦,不知何郡人也。 初與隴西計吏俱至洛陽,被發而行,逍遙吟詠,常宿白社中。 時乞于市,得殘碎繒絮,結以自覆,全帛佳綿則不肯受。 或見推排罵辱,曾無怒色。 孫楚時為著作郎,數就社中與語,遂載與俱歸,京不肯坐。 楚乃貽之書,勸以今堯舜之世,胡為懷道迷邦。 京答之以詩曰:「周道斁兮頌聲沒,夏政衰兮五常汨。 便便君子,顧望而逝,洋洋乎滿目,而作者七。 豈不樂天地之化也?哀哉乎時之不可與,對之以獨處。 無娛我以為歡,清流可飲,至道可餐,何為棲棲,自使疲單?魚懸獸檻,鄙夫知之。 夫古之至人,藏器于靈,縕袍不能令暖,軒冕不能令榮;動如川之流,靜如川之渟。 鸚鵡能言,泗濱浮磬,眾人所玩,豈合物情!玄鳥紆幕,而不被害?尺隼遠巢,咸以欲死。 眄彼梁魚,逡巡倒尾,沈吟不決,忽焉失水。 嗟呼!魚鳥相與,萬世而不悟;以我觀之,乃明其故。 焉知不有達人,深穆其度,亦將窺我,顰而去。 萬物皆賤,惟人為貴,動以九州為狹,靜以環堵為大。 」後數年,遁去,莫知所之,于其所寢處惟有一石竹子及詩二篇。 其一曰:「乾道剛簡,坤體敦密,茫茫太素,是則是述。 末世流奔,以文代質,悠悠世目,孰知其實!逝將去此至虛,歸我自然之室。 」又曰:「孔子不遇,時彼感麟。 麟乎麟!胡不遁世以存真?」 夏統,字仲禦,會稽永興人也。 幼孤貧,養親以孝聞,睦于兄弟,每采梠求食,星行夜歸,或至海邊,拘螊越以資養。 雅善談論。 宗族勸之仕,謂之曰:「卿清亮質直,可作郡綱紀,與府朝接,自當顯至,如何甘辛苦于山林,畢性命于海濱也!」統悖然作色曰:「諸君待我乃至此乎!使統屬太平之時,當與元凱評議出處,遇濁代,念與屈生同污共泥;若污隆之間,自當耦耕沮溺,豈有辱身曲意于郡府之間乎!聞君之談,不覺寒毛盡戴,白汗四匝,顏如渥丹,心熱如炭,舌縮口張,兩耳壁塞也。 」言者大慚。 統自此遂不與宗族相見。 會母疾,統侍醫藥,宗親因得見之。 其從父敬寧祠先人,迎女巫章丹、陳珠二人,並有國色,莊服甚麗,善歌儛,又能隱形匿影。 甲夜之初,撞鐘擊鼓,間以絲竹,丹、珠乃拔刀破舌,吞刀吐火,雲霧杳冥,流光電發。 統諸從兄弟欲往觀之,難統,於是共紿之曰:「從父間疾病得瘳,大小以為喜慶,欲因其祭祀,並往賀之,卿可俱行乎?」統從之。 入門,忽見丹、珠在中庭,輕步佪舞,靈談鬼笑,飛觸挑柈,酬酢翩翻。 統驚愕而走,不由門,破籓直出。 歸責諸人曰:「昔淫亂之俗興,衛文公為之悲惋;蝀蝀之氣見,君子尚不敢指;季桓納齊女,仲尼載馳而退;子路見夏南,憤恚而忼愾。 吾常恨不得頓叔向之頭,陷華父之眼。 奈何諸君迎此妖物,夜與遊戲,放傲逸之情,縱奢淫之行,亂男女之禮,破貞高之節,何也?」遂隱床上,被發而臥,不復言。 眾親踧,即退遣丹、珠,各各分散。 第268頁完,請繼續下一頁。喜歡 大作家 wreador.com 作品,請記得按讚、收藏及分享
音調
1.1
速度
0.1
音量
0.15
語言
返回
螢幕關閉後,Chorme瀏覽器會中斷朗讀,
開車聆聽,不建議使用Chorme瀏覽器。