公孫淵陰懷貳心,數與吳通。 帝使汝南太守田豫督青州諸軍自海道,幽州刺史王雄自陸道討之。 散騎常侍蔣濟諫曰:「凡非相吞之國,不侵叛之臣,不宜輕伐。 伐之而不能制,是驅使為賊也。 故曰:『虎狼當路,不治狐狸。 』先除大害,小害自己。 今海表之地,累世委質,歲選計、孝,不乏職貢,議者先之。 正使一舉便克,得其民不足益國,得其財不足為富;倘不如意,是為結怨失信也。 」帝不聽。 豫等往,皆無功,詔令罷軍。 豫以吳使周賀等垂還,歲晚風急,必畏漂浪,東道無岸,當赴成山,成山無藏船之處,遂輒以兵屯據成山。 賀等還至成山,遇風,豫勒兵擊賀等,斬之。 吳主聞之,始思虞翻之言,乃召翻于交州。 會翻已卒,以其喪還。 十一月,庚寅,陳思王植卒。 十二月,帝還許昌宮。 侍中劉曄為帝所親重。 帝將伐蜀,朝臣內外皆曰不可。 曄入與帝議,則曰可伐;出與朝臣言,則曰不可。 曄有膽智,言之皆有形。 中領軍楊暨,帝之親臣,又重曄,執不可伐之議最堅,每從內出,輒過曄,曄講不可之意。 後暨與帝論伐蜀事,暨切諫,帝曰:「卿書生,焉知兵事!」暨謝曰:「臣言誠不足采,侍中劉曄,先帝謀臣,常曰蜀不可伐。 」帝曰:「曄與吾言蜀可伐。 」暨曰:「曄可召質也。 」詔召曄至,帝問曄,終不言。 後獨見,曄責帝曰:「伐國,大謀也,臣得與聞大謀,常恐眯夢漏泄以益臣罪,焉敢向人言之!夫兵詭道也,軍事未發,不厭其密。 陛下顯然露之,臣恐敵國已聞之矣。 」於是帝謝之。 曄見出,責暨曰:「夫釣者中大魚,則縱而隨之,須可制而後牽,則無不得也。 人主之威,豈徒大魚而已!子誠直臣,然計不足采,不可不精思也。 」暨亦謝之。 或謂帝曰:「曄不盡忠,善伺上意所趨而合之。 陛下試與曄言,皆反意而問之,若皆與所問反者,是曄常與聖意合也。 每問皆同者,曄之情必無所復逃矣。 」帝如言以驗之,果得其情,從此疏焉。 曄遂發狂,出為大鴻臚,以憂死。 《傅子》曰:巧詐不如拙誠,信矣!以曄之明智權計,若居之以德義,行之以忠信,古之上賢,何以加諸!獨任才智,不敦誠慤,內失君心,外困于俗,卒以自危,豈不惜哉! 曄嘗譖尚書令陳矯專權,矯懼,以告其子騫。 騫曰:「主上明聖,大人大臣,今若不合,不過不作公耳。 」後數日,帝意果解。 第471頁完,請繼續下一頁。喜歡 大作家 wreador.com 作品,請記得按讚、收藏及分享
音調
1.1
速度
0.1
音量
-0.15
語言
返回
螢幕關閉後,Chorme瀏覽器會中斷朗讀,
開車聆聽,不建議使用Chorme瀏覽器。