爽從弟文叔妻夏侯令女,早寡而無子,其父文寧欲嫁之;令女刀截兩耳以自誓,居常依爽。 爽誅,其家上書絶昏,強迎以歸,復將嫁之;令女竊入寢室,引刀自斷其鼻,其家驚惋,謂之曰:「人生世間,如輕塵棲弱草耳,何至自苦乃爾!且夫家夷滅已盡,守此欲誰為哉!」令女曰:「吾聞仁者不以盛衰改節,義者不以存亡易心。 曹氏前盛之時,尚欲保終,況今衰亡,何忍棄之!此禽獸不行,吾豈為乎!」司馬懿聞而賢之,聽使乞子字養為曹氏後。 何晏等方用事,自以為一時才傑,人莫能及。 晏嘗為名士品目曰:「唯深也故能通天下之志,夏侯泰初是也。 唯幾也故能成天下之務,司馬子元是也。 唯神也不疾而速,不行而至,吾聞其語,未同凶其人。 」蓋欲以神況諸己也。 選部郎劉陶,曄之子也,少有口辯,鄧颺之徒稱之以為伊、呂。 陶嘗謂傅玄是「仲尼不聖。 何以知之?智者于群愚,如弄一丸于掌中;而不能得天下,何以為聖!」玄不復難,但語之曰:「天下之變無常也,今見卿窮。 」及曹爽敗,陶退居里舍,乃謝其言之過。 管輅之舅謂輅曰:「爾前何以知何、鄧之敗?」輅曰:「鄧之行步,筋不束骨,脈不制肉,起立傾倚,若無手足,此為鬼躁。 何之視候則魂不守宅,血不華色,精爽煙浮,容若槁木,此為鬼幽。 二者皆非遐福之象也。 」 何晏性自喜,粉白不去手,行步顧影。 尤好老、莊之書,與夏侯玄、荀粲及山陽王弼之徒,競為清談,祖尚虛無,謂《六經》為聖人糟粕。 由是天下士大夫爭慕效之,遂成風流,不可複製焉。 粲,彧之子也。 丙午,大赦。 丁未,以太傅懿為丞相,加九錫,懿固辭不受。 初,右將軍夏侯霸為曹爽所厚,以其父淵死於蜀,常切齒有報仇之志,為討蜀護軍,屯于隴西,統屬征西。 征西將軍夏侯玄,霸之從子,爽之外弟也。 爽既誅,司馬懿召玄詣京師,以雍州刺史郭淮代之。 霸素與淮不葉,以為禍必相及,大懼,遂奔漢。 漢主謂曰:「卿父自遇害於行間耳,非我先人之手刃也。 」遇之甚厚。 姜維問于霸曰:「司馬懿既得彼政,當復有征伐之志不?」霸曰:「彼方營立家門,未遑外事。 有鐘士季者,其人雖少,若管朝政,吳、蜀之憂也。 」士季者,鐘繇之子尚書郎會也。 三月,吳左大司馬朱然卒。 然長不盈七尺,氣候分明,內行修潔,終日欽欽,常若在戰場,臨急膽定,過絶於人。 雖世無事,每朝夕嚴鼓,兵在營者,咸行裝就隊。 以此玩敵,使不知所備,故出輒有功。 然寢疾增篤,吳主晝為減膳,夜為不寐,中使醫藥口食之物,相望于道。 然每遣使表疾病消息,吳主輒召見,口自問訊,入賜酒食,出賜布帛。 及卒,吳主為之哀慟。 夏,四月,乙丑,改元。 曹爽之在伊南也,昌陵景侯蔣濟與之書,言太傅之旨,不過免官而已。 爽誅,濟進封都鄉侯,上疏固辭,不許。 濟病其言之失,遂發病,丙子,卒。 第495頁完,請繼續下一頁。喜歡 大作家 wreador.com 作品,請記得按讚、收藏及分享
音調
1.1
速度
0.1
音量
-0.15
語言
返回
螢幕關閉後,Chorme瀏覽器會中斷朗讀,
開車聆聽,不建議使用Chorme瀏覽器。