父泌,字安期,少好學,通《五經》,尤嗜《詩》、《易》、《左氏春秋》,能諷其章句,皆究深旨。 博涉史傳,工五言詩。 性端亮寡言,以孝悌聞于宗族。 建中末,以長安尉從調,舉李益、韋綬等書判同居高第,泌授城門郎。 屬德宗違難奉天,泌時在京師,棄妻子潛詣行在所。 又從幸梁州,排潰軍而出,再為流矢所中,裂裳濡血。 以策說渾瑊,瑊深重之,闢為從事。 瑊討懷光,累奏為副元帥判官、檢校戶部郎中、兼御史中丞。 河中平,隨瑊與吐蕃會盟于平涼,因劫盟陷蕃。 在絶域累年,棲心于釋氏之教,為贊普所重,待以賓禮,卒於戎鹿。 貞元十九年,吐蕃遺邊將書求和。 隨哀泣上疏,願允其請。 表三上,德宗命中使諭旨。 朝廷懲其宿詐,俟更要于後信,訖數歲不報。 元和中,蕃使復款塞,隨復五獻封章,請修和好。 又上書於宰執哀訴。 裴垍、李籓皆協力敷奏,憲宗可之。 命祠部郎中徐復報聘,乃特于詔中疏平涼陷蕃者名氏,令歸中國。 吐蕃因復等還,遣使來朝。 遂以泌及鄭叔矩之喪與銘及遺錄至,朝野傷嘆。 憲宗憫之,贈絳州刺史,賜絹二百匹。 至葬日,委所在官給喪事。 泌累贈太子少保。 泌陷蕃之歲,隨方在孩提;後稍長成,知父在蕃,乃日夜啼號,坐必西向,饌不食肉,母氏言其形貌肖先君,遂終身不照鏡。 後以通經調授潤州參軍,為李錡所困。 使知市事,隨翛然坐市中,一不介意。 韋夏卿為東都留守,聞而闢之,由是聲名日振。 元和五年,邊吏以訃至。 隨居喪,益以孝聞。 服闋,擢拜左補闕。 會李絳諷上納諫,憲宗皇帝曰:「諫官路隨、韋處厚章疏相繼,朕常深用其言。 」自是識者敬伏焉。 俄遷起居郎,轉司勛員外郎。 自補闕至司勛員外,皆充史館修撰。 穆宗即位,遷司勛郎中,賜緋魚袋。 與韋處厚同入翰林為侍講學士。 采三代皇王興衰,著《六經法言》二十捲奏之。 拜諫議大夫,依前侍講學士。 將修《憲宗實錄》,覆命兼充史職。 敬宗登極,拜中書舍人、翰林學士,仍賜紫。 有以金帛謝除制者,必叱而卻之曰:「吾以公事接私財耶?」終無所納。 文宗即位,韋處厚入相,隨代為承旨,轉兵部侍郎、知制誥。 太和二年,處厚薨,隨代為相,拜中書侍郎,加監修國史。 初,韓愈撰《順宗實錄》,說禁中事頗切直內官惡之,往往于上前言其不實,累朝有詔改修。 及隨進《憲宗實錄》後,文宗復令改正永貞時事,隨奏曰: 臣昨面奉聖旨,以《順宗實錄》頗非詳實,委臣等重加刊正,畢日聞奏。 臣自奉宣命,取史本欲加筆削。 近見衛尉卿周居巢、諫議大夫王彥威、給事中李固言、史官蘇景胤等各上章疏,具陳刊改非甚便宜。 又聞班行如此議論頗眾。 臣伏以史冊之作,勸誡所存,事有當書,理宜歸實。 匹夫美惡尚不可誣,人君得失無容虛載。 聖旨以前件《實錄》記貞元末數事,稍非摭實,蓋出傳聞,審知差舛,便令刊正。 頃因坐日,屢形聖言,通計前後,至于數四。 臣及宗閔、僧孺亦以永貞已來,歲月至近,禁中行事,在外固難詳知。 陛下所言,皆是接于耳目。 既聞乖謬,因述古今,引前史直不疑盜嫂之言,及第五倫撾公之說,皆多此比類,難盡信書。 所冀睿鑒詳于聽言,深宮慎於行事。 持此比類,上開聰明,特蒙降察,稍恕前謬。 由是近垂宣命,令有改修。 臣等伏以貞觀已來,累朝實錄有經重撰,不敢固辭。 但欲粗刪深誤,亦固盡存諸說。 宗閔、僧孺相與商量,緣此書成於韓愈,今史官李漢、蔣系皆愈之子婿,若遣參撰,或致私嫌。 以臣既職監修,盍令詳正,及經奏請,事遂施行。 今者庶僚競言,不知本起,表章交奏,似有他疑。 臣雖至昧,容非自請。 既迫群議,輒冒上聞。 縱臣果獲修成,必懼終為時累。 且韓愈所書,亦非己出,元和之後,已是相循。 縱其密親,豈害公理?使歸本職,實謂正名。 其《實錄》伏望條示舊記最錯誤者,宣付史官,委之修定。 則冀聖祖垂休,永無慚于傳信。 下臣非據,獲減戾于侵官。 彰清朝立政之方,表公器不私之義。 流言自弭,時論攸宜。 詔曰:「其《實錄》中所書德宗、順宗朝禁中事,尋訪根柢,蓋起謬傳,諒非信史。 宜令史官詳正刊去,其他不要更修。 余依所奏。 」 四年,轉門下侍郎,加崇文館大學士。 七年,兼太子太師,備禮冊拜。 表上史官所修憲宗穆宗《實錄》。 八年,辭疾,不得謝。 會李德裕連貶至袁州長史,隨不署奏狀,始為鄭注所忌。 九年四月,拜檢校尚書右仆射、同中書門下平章事,兼潤州刺史、鎮海軍節度、浙江西道觀察等使。 太和九年七月,遘疾于路,薨于揚子江之中流,年六十。 冊贈太保,謚曰貞。 隨有學行大度,為諫官能直言,在內廷匡益。 自寶曆初為承旨學士,即參大政矣。 後十五年在相位。 宗閔、德裕朋黨交興,攘臂于其間;李訓、鄭注始終奸詐,接武于其後。 而隨藏器韜光,隆污一致,可謂得君子中庸而常居之也。 史臣曰:衛次公、鄭絪、韋處厚、崔群、路隨等,皆以文學飾身,致位崇極。 兼之忠讜,垂名簡書,茲實有足多也。 絪有其位,有其時,懷獨善之謀,晦眾濟之道,左遷非不幸也。 次公因獻捷之書,輟已成之詔,命也夫。 處厚危言切議,振士友之急,稱同列之善,君子哉! 贊曰:衛、鄭、韋、路,兼之博陵。 文學政事,為時所稱。 列傳卷第一百一十 ○韓愈 張籍 孟郊 唐衢 李翱 宇文籍 劉禹錫 柳宗元 韓辭 韓愈,字退之,昌黎人。 父仲卿,無名位。 愈生三歲而孤,養于從父兄。 愈自以孤子,幼刻苦學儒,不俟獎勵。 大曆、貞元之間,文字多尚古學,效楊雄、董仲舒之述作,而獨孤及、梁肅最稱淵奧,儒林推重。 愈從其徒游,鋭意鑽仰,欲自振于一代。 洎舉進士,投文于公卿間,故相鄭餘慶頗為之延譽,由是知名于時。 尋登進士第。 宰相董晉出鎮大梁,闢為巡官。 府除,徐州張建封又請為其賓佐。 愈發言真率,無所畏避,操行堅正,拙于世務。 調授四門博士,轉監察御史。 德宗晚年,政出多門,宰相不專機務。 宮市之弊,諫官論之不聽。 愈嘗上章數千言極論之,不聽,怒貶為連州山陽令,量移江陵府掾曹。 第302頁完,請繼續下一頁。喜歡 大作家 wreador.com 作品,請記得按讚、收藏及分享
音調
0.2
速度
0.1
音量
0.9
語言
返回
螢幕關閉後,Chorme瀏覽器會中斷朗讀,
開車聆聽,不建議使用Chorme瀏覽器。