尤善丹青,圖寫特妙,謝安深重之,以為有蒼生以來未之有也。 愷之每畫人成,或數年不點目精。 人問其故,答曰:「四體妍蚩,本無闕少於妙處,傳神寫照,正在阿堵中。 」嘗悅一鄰女,挑之弗從,乃圖其形于壁,以棘針釘其心,女遂患心痛。 愷之因致其情,女從之,遂密去針而愈。 愷之每重嵇康四言詩,因為之圖,恆云:「手揮五弦易,目送歸鴻難。 」每寫起人形,妙絶于時。 嘗圖裴楷象,頰上加三毛,觀者覺神明殊勝。 又為謝鯤象,在石岩裡,云:「此子宜置丘壑中。 」欲圖殷仲堪,仲堪有目病,固辭。 愷之曰:「明府正為眼耳,若明點瞳子,飛白拂上,使如輕雲之蔽月,豈不美乎!」仲堪乃從之。 愷之嘗以一廚畫糊題其前,寄桓玄,皆其深所珍惜者。 玄乃發其廚後,竊取畫,而緘閉如舊以還之,紿雲未開。 愷之見封題如初,但失其畫,直雲妙畫通靈,變化而去,亦猶人之登仙,了無怪色。 愷之矜伐過實,少年因相稱譽以為戲弄。 又為吟詠,自謂得先賢風制。 或請其作洛生詠,答曰:「何至作老婢聲!」義熙初,為散騎常侍,與謝瞻連省,夜于月下長詠,瞻每遙贊之,愷之彌自力忘倦。 瞻將眠,令人代己,愷之不覺有異,遂申旦而止。 尤信小術,以為求之必得。 桓玄嘗以一柳葉紿之曰:「此蟬所翳葉也,取以自蔽,人不見己。 」愷之喜,引葉自蔽,玄就溺焉,愷之信其不見己也,甚以珍之。 初,愷之在桓溫府,常云:「愷之體中痴黠各半,合而論之,正得平耳。 」故俗傳愷之有三絶:才絶,畫絶,痴絶。 年六十二,卒於官,所著文集及《啟蒙記》行于世。 郭澄之,字仲靜,太原陽曲人也。 少有才思,機敏兼人。 調補尚書郎,出為南康相。 值盧循作逆,流離僅得還都。 劉裕引為相國參軍。 從裕北伐,既克長安,裕意更欲西伐,集僚屬議之,多不同。 次問澄之,澄之不答,西向誦王粲詩曰:「南登霸陵岸,迴首望長安。 」裕便意定,謂澄之曰:「當與卿共登霸陵岸耳。 」因還。 澄之位至裕相國從事中郎,封南豐侯,卒於官,所著文集行于世。 史臣曰:夫賞好生於情,剛柔本於性,情之所適,發乎詠歌,而感召無象,風律殊制。 至于應貞宴射之文,極形言之美,華林群藻罕或疇之。 子安幼標明敏,少蓄清思,懷天地之寥廓,賦辭人之所遺,特構新情,豈常均之所企!太沖含豪歷載,以賦《三都》,士安見而稱善,平原睹而韜翰,匪惟高步當年,故以騰華終古。 鄒湛之持論,棗據之緣情,實南陽之人傑,蓋潁川之時秀。 季雅摛屬遒邁,夙備成德,稱為泉岱之珍,固其然矣。 彥伯未能混跡光塵,而屈乎卑位,《釋時》宏論,亦足見其志耳。 季鷹縱誕一時,不邀名爵,《黃花》之什,浚發神府。 仲初之文,風流可尚,擢秀士林,《揚都》之美,尤重時彥。 曹毗沈研秘籍,踠足下僚,綺靡降神之歌,朗暢《對儒》之論。 李充之《學箴》,信清壯也。 袁宏《東征》、《名臣》之作,抑潘陸之亞。 玄度學藝優瞻,筆削擅奇,降帝問于西堂,故其榮觀也。 君章耀湘中之寶,挺荊楚之材,夢鳥發乎精誠,豈獨日者之蛟鳳!長康矜能過實,譚諧取容,而才多逸氣,故有三絶之目。 仲靜機思通敏,延譽清流,德輿西伐之計,取定於微指者矣。 贊曰:爻彖垂法,宮征流音。 美哉群彥,揚蕤翰林。 俱諧振玉,各擅鏘金。 子安、太沖,遒文綺爛。 袁、庾、充、愷,縟藻霞煥。 架彼辭人,共超清貫。 列傳第六十三 外戚 ○羊琇 王恂 楊文宗 羊玄之 虞豫 庾琛 杜乂 褚裒 何準 王濛王遐 王藴 褚爽 詳觀往誥,逖聽前聞,階緣外戚以致顯榮者,其所由來尚矣。 而多至禍敗,鮮克令終者,何哉?豈不由祿以恩升,位非德舉;識慚明悊。 材謝經通;假椒房之寵靈,總軍國之樞要。 或威權震主,或勢力傾朝;居安而不慮危,務進而不知退;驕奢既至,釁隙隨之者乎!是以呂霍之家,誅夷于西漢,梁鄧之族,剿絶于東都,其餘干紀亂常、害時蠹政者,不可勝載。 至若樊靡卿之父子,竇廣國之弟兄,陰興之守約戒奢,史丹之掩惡揚善,斯並後族之所美者也。 由此觀之,干時縱溢者必以凶終,守道謙沖者永保貞吉,古人所謂禍福無門,惟人所召,此非其效歟! 逮于晉難,始自宮掖。 楊駿藉武帝之寵私,叨竊非據,賈謐乘惠皇之矇昧,成此厲階,遂使悼後遇雲林之災,愍懷濫湖城之酷。 天人道盡,喪亂弘多,宗廟以之顛覆,黎庶于焉殄瘁。 《詩》云:「赫赫宗周,褒姒滅之。 」其此之謂也。 爰及江左,未改覆車。 庾亮世族羽儀,王恭高門領袖,既而職兼出納,任切股肱。 孝伯竟以亡身,元規幾于敗國,豈不哀哉!若褚季野之畏避朝權,王叔仁之固求出鎮,用能全身遠害,有可稱焉。 賈充、楊駿、庾亮、王獻之、王恭等已入列傳,其餘既敘其成敗,以為《外戚篇》雲。 第264頁完,請繼續下一頁。喜歡 大作家 wreador.com 作品,請記得按讚、收藏及分享
音調
1.1
速度
0.1
音量
0.9
語言
返回
螢幕關閉後,Chorme瀏覽器會中斷朗讀,
開車聆聽,不建議使用Chorme瀏覽器。