伏自尋省,廢昏立明,事非為己。 廬陵之事,不由傍人,內積蕭牆之釁,外行叔段之罰,既制之有主,臣何預焉。 然廬陵為性輕險,悌順不足,武皇臨崩,亦有口詔,比雖發自營陽,實非國禍。 至于羡之、亮等,周旋同體,心腹內外,政欲戮力皇家,盡忠報主。 若令臣等頗欲執權,不專為國,初廢營陽,陛下在遠,武皇之子,尚有童幼,擁以號令,誰敢非之。 而溯流三千,虛館三月,奉迎鑾駕,以遵下武,血心若斯,易為可鑒。 且臣等奉事先朝,十有七年,並居顯要,世稱恭謹,不圖一旦致茲釁罰。 夫周公大賢,尚有流言之謗,伯奇至孝,不免譖訴之禍。 慈父非無情於仁子,明君豈有志于貞臣。 奸遘所移,勢回山嶽,況乃精誠微淺,而望求信者哉!《詩》不雲乎:「讒人罔極,交亂四國。 愷悌君子,無信讒言。 」陛下躬覽篇籍,研核是非,釁兆之萌,宜應深察。 臣竊懼王室小有皇甫之患,大有閻樂之禍,夙夜殷憂,若無首領。 夫周道浸微,桓、文稱伐,君側亂國,趙鞅入誅。 況今凶禍滔天,辰極危逼,台輔孥戮,岳牧傾陷。 臣才非絳侯,安漢是職,人愧博陸,廁奉遺旨。 國難既深,家痛亦切。 輒簡徒繕甲,軍次巴陵,蕭欣窘懾,望風奔迸。 臣誠短劣,在國忘身,仰憑社稷之靈,俯厲義勇之氣,將長驅電掃,直入石頭,梟翦元兇,誅夷首惡,弔二公之冤魂,寫私門之禍痛。 然後分歸司寇,甘赴鼎鑊,雖死之日,猶生之年。 伏惟陛下德合乾元,道侔玄極,鑒凶禍之無端,察貞亮之有本,回日月之照,髮霜電之威,梟四凶于廟庭,懸三監于絳闕,申二台之匪辜,明兩蕃之無罪,上謝祖宗,下告百姓,遣一乘之使,賜咫尺之書,臣便勒眾旋旗,還保所任。 須次近路,尋復表聞。 初,晦與徐羡之、傅亮謀為自全之計,晦據上流,而檀道濟鎮廣陵,各有強兵,以制持朝廷;羡之、亮于中秉權,可得持久。 及太祖將行誅,王華之徒咸云:「道濟不可信。 」太祖曰:「道濟止於脅從,本非事主。 殺害之事,又所不關。 吾召而問之,必異。 」於是詔道濟入朝,授之以眾,委之西討。 晦聞羡之等死,謂道濟必不獨全,及聞率眾來上,惶懼無計。 道濟既至,與彥之軍合,牽艦緣岸。 晦始見艦數不多,輕之,不即出戰。 至晚,因風帆上,前後連咽,西人離阻,無復鬥心。 台軍至忌置洲尾,列艦過江,晦大軍一時潰散。 晦夜出,投巴陵,得小船還江陵。 初,雍州刺史劉粹遣弟竟陵太守道濟與台軍主沈敞之襲江陵,至沙橋,周超率萬餘人與戰,大破之。 俄而晦敗問至。 晦至江陵,無它處分,唯愧謝周超而已。 超其夜舍軍單舸詣到彥之降。 眾散略盡,乃攜其弟遁、兄子世基等七騎北走。 遁肥壯不能騎馬,晦每待之,行不得速。 至安陸延頭,為戍主光順之所執。 順之,晦故吏也。 檻送京師,于路作《悲人道》,其詞曰: 悲人道兮,悲人道之實難。 哀人道之多險,傷人道之寡安。 懿華宗之冠冑,固清流而遠源。 樹文德于庭戶,立操學于衡門。 應積善之餘祐,當履福之所延。 何小子之凶放,實招禍而作愆。 值革變之大運,遭一顧于聖皇。 參謀猷于創物,贊帝制於宏綱。 出治戎于禁衛,入關言于帷房。 分河山之珪組,繼文武之龜章。 稟顧命于西殿,受遺寄於禦床。 伊懦劣其無節,實懷此而不忘。 荷隆遇于先主,欲報之於後王。 憂託付之無效,懼愧言于存亡。 謂繼體其嗣業,能增輝于前光。 居遏密之未幾,越禮度而湎荒。 普天壤而殞氣,必社稷之淪喪。 矧吾儕之體國,實啟處而匪遑。 藉億兆之一志,固昏極而明彰。 諒主尊而民晏,信卜祚之無疆。 國既危而重構,家已衰而載昌。 獲扶顧而休否,冀世道之方康。 朝褒功以疏爵,祗命服于西蕃。 奏簫管之嘈贊,擁硃旄之赫煌。 臨八方以作鎮,響文武之桓桓。 厲薄弱以為政,實忘食于日旰。 豈申甫之敢慕,庶惟宋之屏翰。 甫逾歷其三稔,實周回其未再。 豈有慮于內囗囗囗囗其雲裁。 痛夾輔之二宰,並加闢而靡貸。 哀弱息之從禍,悲發中而心痗。 伊荊漢之良彥,逮文武之子民。 見忠貞而弗亮,睹理屈而莫申。 皆義概而同憤,咸荷戈而競臻。 浮舳艫之弈弈,陳車騎之轔轔。 觀人和與師整,謂茲兵其誰陳。 庶亡魂之雪怨,反涇、渭于彞倫。 齊輕舟于江曲,殄鋭敵其皆湮。 勒陸徒于白水,寇無反于只輪。 氣有捷而益壯,威既肅而彌振。 嗟時哉之不與,迕風雨以逾旬。 我謀戰而不克,彼繼奔其躡塵。 乏智勇之奇正,忽孟明而是遵。 苟成敗其有數,豈怨天而尤人。 恨矢石之未竭,遂摧師而覆陳。 誠得喪之所遭,固當之其無吝。 痛同懷之弱子,橫遭罹之殃釁。 智未窮而事傾,力未極而莫振。 誓同盡于鋒鏑,我怯力而愆信。 愍弟侄之何辜,實吾咎之所嬰。 謂九夷其可處,思致免以全生。 嗟性命之難遂,乃窘糹世于邊亭。 亦何忤于天地,備艱危而是丁。 我聞之於昔誥,功彌高而身蹙。 霍芒刺而倖免,卒傾宗而滅族。 周嘆貴于獄吏,終下蕃而靡鞠。 雖明德之大賢,亦不免于殘戮,懷今憚而忍人,忘向惠而莫復。 績無賞而震主,將何方以自牧。 非砏石之圓照,孰違禍以取福,著殷鑒於自古,豈獨嘆于季叔。 能安親而揚名,諒見稱于先哲。 保歸全而終孝,傷在余而皆缺。 辱歷世之平素,忽盛滿而傾滅。 惟烝嘗與灑掃,痛一朝而永絶。 問其誰而為之,實孤人之險戾。 罪有逾于丘山,雖萬死其何雪。 第276頁完,請繼續下一頁。喜歡 大作家 wreador.com 作品,請記得按讚、收藏及分享
音調
1.1
速度
0.1
音量
0.9
語言
返回
螢幕關閉後,Chorme瀏覽器會中斷朗讀,
開車聆聽,不建議使用Chorme瀏覽器。