初,太祖為魏公,以贊令劉放、參軍事孫資皆為秘書郎。 文帝即位,更命秘書曰中書,以放為監,資為令,遂掌機密。 帝即位,尤見寵任,皆加侍中、光祿大夫,封本縣侯。 是時,帝親覽萬機,數興軍旅,腹心之任,皆二人管之;每有大事,朝臣會議,常令決其是非,擇而行之。 中護軍蔣濟上疏曰:「臣聞大臣太重者國危,左右太親者身蔽,古之至戒也。 往者大臣秉事,外內搧動;陛下卓然自覽萬機,莫不祗肅。 夫大臣非不忠也,然威權在下,則眾心慢上,勢之常也。 陛下既已察之於大臣,願無忘于左右。 左右忠正遠慮,未必賢于大臣,至于便辟取合,或能工之。 今外所言,輒雲中書。 雖使恭慎,不敢外交,但有此名,猶惑世俗。 況實握事要,日在目前,儻因疲倦之間,有所割制,眾臣見其能推移於事,即亦因時而向之。 一有此端,私招朋援,臧否毀譽,必有所興,功負賞罰,必有所易,直道而上者或壅,曲附左右者反達,因微而入,緣形而出,意所狎信,不復猜覺。 此宜聖智所當早聞,外以經意,則形際自見;或恐朝臣畏言不合而受左右之怨,莫適以聞。 臣竊亮陛下潛神默思,公聽並觀,若事有未盡於理而物有未周于用,將改曲易調,遠與黃、唐角功,近昭武、文之績,豈牽近習而已哉!然人君不可悉任天下之事,必當有所付;若委之一臣,自非周公旦之忠,管夷吾之公,則有弄機敗官之敝。 當今柱石之士雖少,至於行稱一州,智效一官,忠信竭命,各奉其職,可並驅策,不使聖明之朝有專吏之名也!」帝不聽。 及寢疾,深念後事,乃以武帝子燕王宇為大將軍,與領軍將軍夏侯獻、武衛將軍曹爽、屯騎校尉曹肇、驍騎將軍秦朗等對輔政。 爽,真之子;肇,休之子也。 帝少與燕王宇善,故以後事屬之。 劉放、孫資久典機任,獻、肇心內不平;殿中有鷄棲樹,二人相謂曰:「此亦久矣,其能復幾!」放、資懼有後害,陰圖間之。 燕王性恭良,陳誠固辭。 帝引放、資入臥內,問曰:「燕王正爾為?」對曰:「燕王實自知不堪大任故耳。 」帝曰:「誰可任者?」時惟曹爽獨在帝側,放、資因薦爽,且言:「宜召司馬懿與相參。 」帝曰:「爽堪其事不?」爽流汗不能對。 放躡其足,耳之曰:「臣以死奉社稷。 」帝從放、資言,欲用爽、懿,既而中變,敕停前命;放、資復入見說帝,帝又從之。 放曰:「宜為手詔。 」帝曰:「我困篤,不能。 」放即上床,執帝手強作之,遂賫出,大言曰:「有詔免燕王宇等官,不得停省中。 」皆流涕而出。 甲申,以曹爽為大將軍。 帝嫌爽才弱,復拜尚書孫禮為大將軍長史以佐之。 是時,司馬懿在汲,帝令給使闢邪賫手詔召之。 先是,燕王為帝畫計,以為關中事重,宜遣懿便道自軹關西還長安,事已施行。 懿斯須得二詔,前後相違,疑京師有變,乃疾驅入朝。 烈祖明皇帝下景初三年(己未,公元二三九年) 春,正月,懿至,入見,帝執其手曰:「吾以後事屬君,君與曹爽輔少子。 死乃可忍,吾忍死待君,得相見,無所復恨矣!」乃召齊、秦二王以示懿,別指齊王芳謂懿曰:「此是也,君諦視之,勿誤也!」又教齊王令前抱懿頸。 懿頓首流涕。 是日,立齊王為皇太子。 帝尋殂。 帝沈毅明敏,任心而行,料簡功能,屏絶浮偽。 行師動眾,論決大事,謀臣將相,咸服帝之大略。 性特強識,雖左右小臣,官簿性行,名蹟所履,及其父兄子弟,一經耳目,終不遺忘。 孫盛論曰:聞之長老,魏明帝天姿秀出,立發垂地,口吃少言,而沈毅好斷。 初,諸公受遺輔導,帝皆以方任處之,政自己出。 優禮大臣,開容善直,雖犯顏極諫,無所摧戮,其君人之量如此之偉也。 然不思建德垂風,不固維城之基,至使大權偏據,社稷無衛,悲夫! 太子即位,年八歲;大赦。 尊皇后曰皇太后,加曹爽、司馬懿侍中,假節鉞,都督中外諸軍、錄尚書事。 諸所興作宮室之役,皆以遺詔罷之。 爽、懿各領兵三千人更宿殿內,爽以懿年位素高,常父事之,每事咨訪,不敢專行。 第487頁完,請繼續下一頁。喜歡 大作家 wreador.com 作品,請記得按讚、收藏及分享
音調
1.1
速度
0.1
音量
0.9
語言
返回
螢幕關閉後,Chorme瀏覽器會中斷朗讀,
開車聆聽,不建議使用Chorme瀏覽器。